Pierwszy sygnał, że możesz mieć problem to fakt, że wchodzą do sali nie z jednym kubkiem kawy, ale dwoma. A potem widzisz, że:
1. spuszczają wzrok,
2. głęboko wzdychają,
3. szepcą między sobą,
4. rozglądają się po sali,
5. bawią się długopisem,
6. spoglądają w kierunku okna,
7. ziewają (dyskretnie zakrywając usta dłonią),
8. przeglądają notatki z poprzednich prezentacji,
9. wyciągają nogi przed siebie i krzyżują ręce na piersiach,
10. wpatrują się w nieruchomy punkt za Twoimi plecami.
Nie chcę Cię martwić, ale jest źle.
Z drugiej strony, nie jest najgorzej skoro dostrzegasz swoje braki. Większość prelegentów jest tak pochłonięta slajdami i tekstem wystąpienia, że nie zauważa powolnego zmniejszania się liczby ludzi na sali, nie wspominając o topniejącej uwadze.
Oto trzy rzeczy, na które raczej nie masz ochoty. Niech chcesz:
1. mówić szybciej, żeby oszczędzić sobie wstydu,
2. mówić ciszej, żeby nikt nie słyszał jaki jesteś drętwy,
3. wkurzyć się na ludzi, którzy nie dostrzegają Twojej wirtuozerii.
Zamiast tego spróbuj naprawić problem – a tym problemem zwykle jest to, CO mówisz.
Przyczyn znudzenia mogą być miliony. Temat potraktowany zbyt pobieżnie lub górnolotnie. Może zbyt abstrakcyjne przykłady. Może nadmiar szczegółów. Może przypominasz wyglądem i stylem prezentacji nudnego wykładowcę akademickiego. Może jesteś dziesiątym mówcą na ten sam temat z rzędu, a po Tobie zaplanowano przerwę obiadową :-)
Oto pięć rzeczy jakie możesz zrobić:
1. Skróć wprowadzenie. Dobre opowieści szybko wprowadzają w temat. Zacznij od pierwszego wyzwania, któremu skutecznie stawiłeś czoło. Albo od pierwszego poważnego błędu jaki popełniłeś. Niech to będzie coś dramatycznego. Wprowadzenie nie powinno przekroczyć pół minuty – tyle trwa telewizyjna reklama. To wystarczy, żeby przekazać najważniejsze fakty.
2. Struktura – wersja 1: Problemy i Rozwiązania. Mów o problemach jakie mogą napotykać Twoi słuchacze i podaj propozycje rozwiązań; wszystko to dotyczy rzeczy, które ich interesują lub przynajmniej nie nudzą.
3. Struktura – wersja 2: Często zadawane pytania. Zamiast zamieniać wystąpienie w suchy referat, zbuduj prezentację wokół najczęściej zadawanych pytań na omawiany temat. Albo najciekawszych i najbardziej oryginalnych pytań. Albo tych najtrudniejszych. Większość tego, co planowałeś przekazać możesz podać w formie odpowiedzi na pytania; tak skonstruowana prezentacja jest łatwiejsza w odbiorze.
4. Skróć główną część wystąpienia. Nigdy nie wykorzystuj maksymalnie przydzielonego czasu. Nigdy, czyli bez wyjątku. Skończ dziesięć minut przed czasem i przeznacz te minuty na pytania i odpowiedzi. Jeżeli będą pytania, super; jeśli nie – podziękuj za uwagę i zejdź ze sceny.
5. Zmieniaj organizację tekstu na slajdach. Niekończące się listy wypunktowań uśpią najbardziej wytrwałego słuchacza. Przeplataj slajdy pojedynczymi zdjęciami. Nawet jedno atrakcyjne zdjęcie może wyrwać ludzi z letargu i przygotować do obejrzenia kolejnego (nudnego?) slajdu.
Jeżeli nie masz talentu wróżki (większość go nie ma), nie odgadniesz dlaczego ludzie zaczynają ukradkiem ziewać. Jeśli będziesz udawać, że nie widzisz problemu, sytuacja tylko się pogorszy. A może w ostateczności rozwiążesz problem zadając zebranym kilka pytań?
Skup uwagę na sobie – w końcu tego brakuje. Powiedz: "Czuję, że nie wyrażam się jasno. Czy może mi pani/pan pomóc zrozumieć jaki popełniam błąd?" Ludzie chętnie w takiej sytuacji udzielają porad, bo pomagając Tobie pomagają także sobie, czyli... mniej się nudzą i nie ziewają jak zaspane koty.
Hahaha :) Śmieszne ;)
OdpowiedzUsuń