Wszyscy prelegenci – wyśmienici, przeciętni i słabi – robią błędy. Każdemu zdarzyło się przekręcić słowo. Komu nie poplątała się składnia? Kto nie popełnił błędu gramatycznego?
Oczywiście, przeciętni i słabi mówcy tracą panowanie nad sobą po wpadce – ich znakomici koledzy szybciej odzyskują przytomność :-)
Dlaczego jeden prelegent zyskuje sławę i uznanie za elokwencję i opanowanie, a drugiego otacza aura miernoty i amatorstwa, skoro obydwaj popełniają podobne błędy?
Różnica nie w pomyłkach, ale w tym jak na nie reagują.
Przeciętny prelegent potyka się o pojedyncze słowa, zacina, wije – cały ten horror widać na jego twarzy. Znakomitego mówcy nie deprymuje drobne potknięcie – kontynuuje wystąpienie z uśmiechem i niezmąconą pewnością siebie.
Prawda jest taka, że publiczność nie dostrzeże pomyłki u żadnego z dwóch prelegentów. Ale słuchacze zauważą reakcję pierwszego. Grymas na twarzy, przestraszone oczy, zakłopotanie – tego nie można przegapić. Teraz już wszyscy wiedzą, że coś się nie udało. Słuchacze próbują odgadnąć co się stało lub odczuwają współczucie dla mówcy – obydwie reakcje niezbyt zachęcające.
Jest kolosalna różnica pomiędzy usłyszeniem słów mówionych i odczytanych z kartki – każdy dobry prelegent wie o czym mówię. Jeżeli w pisaniu źle użyjesz jakiegoś słowa, zmienisz szyk zdania lub złamiesz reguły gramatyki, 95% czytelników z miejsca dostrzeże pomyłkę – i negatywnie oceni. Kiedy jednak identyczne błędy zrobisz w czasie mówienia, 95% słuchaczy nie usłyszy pomyłki.
Konkluzja
Nikt nie ma licencji na bylejakość lub pomyłki. Jednakże mówcy powinni rozumieć jak ludzie przetwarzają informacje pisane i mówione.
W większości przypadków jeśli nie przekażesz publiczności w jakiś sposób – bardziej lub mniej świadomy – informacji o wpadce, nikt niczego nie zauważy.
Skórka od banana nie musi zakończyć prezentacji przed czasem jeśli w porę ją zobaczysz lub błyskawicznie odzyskasz równowagę. W drugim przypadku możesz nawet liczyć na brawa :-)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz