Słaba prezentacja, ale znakomita sesja pytań i odpowiedzi

Na szkoleniach prezentacji i wystąpień publicznych klienci często mówią: "Nie wypadam dobrze w głównej części wystąpienia, ale rewelacyjnie czuję się w części pytań i odpowiedzi. Lubię odpowiadać na pytania z sali, bo mam wtedy lepszy kontakt z publicznością."

To typowe narzekanie prelegentów. Idealnie byłoby gdybyś robił dobre wrażenie w czasie CAŁEJ prezentacji.

Nie ma nic trudniejszego czy łatwiejszego w odpowiadaniu na pytania niż przedstawieniu głównej części prezentacji. Przecież to nie jest tak, że pierwszą część wystąpienia wygłaszasz z ustami wypełnionymi kamieniami, potem je wypluwasz i przechodzisz do sesji pytań i odpowiedzi.

Warunki techniczne są te same, ta sama publiczność, ta sama sala. To oznacza, że styl rozmowy z sesji pytań możesz wykorzystać także w głównej partii wystąpienia.

Po tej części odpowiedzi zwykle słyszę: "Ale łatwiej jest mi mówić bez gotowego tekstu – mam więcej swobody, mogę podawać przykłady i używać bardziej potocznego stylu."

"DOKŁADNIE o to chodzi w całej prezentacji" – odpowiadam.

Prezentacja to pytania i odpowiedzi

Konwersacja, odpowiedzi na pytania, konkretne przykłady z życia to elementy, które powinny znaleźć się w każdej części wystąpienia – od wprowadzenia do konkluzji.

Skuteczność wielu wystąpień zabijają długie wprowadzenia wypełnione abstrakcyjnymi faktami. Bardzo trudno jest mówić prosto, obrazowo i przekonująco korzystając z enigmatycznej struktury prezentacji.

Najprostszą metodą zbudowania podstawowej części wystąpienia tak, żeby była równie komunikatywna jak sesja pytań i odpowiedzi jest wykorzystanie formatu z końcowej części prezentacji.

Jak to zrobić?

Zamiast pisać tradycyjne wystąpienie przygotuj listę 10-20 pytań, które publiczność prawdopodobnie zechciałaby zadać, gdyby każdy mógł porozmawiać z Tobą sam na sam. Możesz te pytania nawet przeczytać w wystąpieniu i kolejno odpowiadać tak jakby rzeczywiście ktoś jej zadał – używając przykładów, historii i faktów.

I tak pytanie po pytaniu mija cała prezentacja.

Doskonalenie warsztatu

Każdy prelegent, który chce doskonalić swój warsztat (kto nie chce?), wybiera te składniki swoich wystąpień, w których czuje się najmocniejszy.

Po opisie sytuacji (na przykład: małe grupy kontra duże, stanie kontra siedzenie, slajdy kontra bez slajdów) czas na wybór tych elementów, których wykonanie przychodzi z największą łatwością i które dają najlepsze efekty.

Ostatnim etapem jest zmuszenie się do kopiowania dokładnie tego samego zachowania w każdych warunkach – bez względu na to ile czynników uległo zmianie.

Na przykład, jeśli w codziennych rozmowach odpowiadasz na pytania używając konkretnych przykładów z pracy, a w czasie prezentacji odwołujesz się do ulotnych abstrakcji (jakieś 10,000 metrów nad ziemią), to masz problem. Na szczęście, można się z tym szybko uporać. Wystarczy, że przeniesiesz do prezentacji styl komunikacji, który sprawdza się w indywidualnych kontaktach.

Prawdziwy problem z nudną główną częścią wystąpienia jest taki, że zanim przejdziesz do pytań i odpowiedzi (które tak lubisz), większość ludzi już dawno przestała Cię słuchać. Możesz wtedy robić cuda, popisywać się wiedzą, tryskać dowcipem, ale nikt tego nie doceni, bo wszyscy słodko śpią.